Achtergrondartikel

Burn-out is sinds 2021 of zo verdrongen door "long covid" als meest besproken vermoeiingsaandoening. Uiteindelijk rijst de vraag of die verschillende syndromen (verder ook ME/CVS, fibromyalgie, depressie, …) geen vormen zijn van eenzelfde probleem.

Cortisol is een hormoon dat een belangrijke rol speelt in de reactie van het lichaam op stress. Er is al één en ander van bekend, maar blijkbaar nog niet alles, wat voor sommige alternatieve genezers de aanleiding is om cortisol te kapen voor eigen gewin. Ineens is cortisol de oorzaak van alle problemen, en is het beheersen ervan de oplossing.

Een zekere Hans Selye definieert rond 1930 het 'aanpassingssyndroom', en hernoemt het later tot 'stressrespons'. Een eerder recente website vergelijkt dit met burn-out. Een bewijs is er niet echt, maar het idee blijft kleven.

Kan je in omstandigheden met overmatige stress zelf zorgen dat je geen burn-out krijgt? Zij die het al gehad hebben lijken te denken van wel, volgens een DS artikel van Nathalie Carpentier. Ik heb mijn twijfels.

Een interview met Brankele Frank, schrijfster van het boek "Over de kop", waarin ze als neuroloog haar eigen burn-out onderzoekt. Meteen een aanleiding voor een dosis maatschappijkritiek.

ChatGPT als hulpje bij onderzoek? Het is zeer verleidelijk, maar ook zeer gevaarlijk (zoals een UV-insectenverdelger). Een poging om informatie te vinden over de overeenkomsten tussen diverse vermoeiingsaandoeningen laat zien dat ChatGPT er stevig met de klak naar gooit. Ongehoord dat zoiets zo maar mag gebruikt worden.

De corona-pandemie heeft een interessante aandoening opgeleverd: long covid. Onderzoeken daarvan maken geleidelijk duidelijk dat syndromen als long covid, burn-out, ME/CVS, en mogelijk zelfs depressie, tot één groep behoren, nl. vermoeiingsaandoeningen, met uiteraard vermoeidheid als gemeenschappelijk kenmerk.

Het is niet omdat de MBI-test burn-out meet dat die ook burn-out kan verklaren. Maar deze poging daartoe is wel een aanleiding om diverse kenmerken van de actuele maatschappij kritisch te bekijken.

Ergens in de analyse omtrent "Normen en taalevolutie" vroeg ik mij af of taalwetenschappers onze taal niet nog complexer maken dan ze al is. Enkele reacties op een vreemde uitspraak in een interview met een bekende schrijfster dragen nog bij aan die stelling. Tegelijk constateer ik ook weer dat artikelen die elkaar in gang steken best interessante stof voor analyse opleveren.

Elke standaard heeft een baas, of het nu gaat om industriële standaarden als ISO of DIN, of om een standaardtaal. Alleen, als het over mensen gaat wil de tolerantie wel eens toenemen. Het Standaardnederlands lijdt eronder.