Wat is een goede baas?

Complexe zaak, dus. Installeer zo veel preventiediensten als je wil, je zal nooit 100 procent kunnen voorkomen dat werkrelaties, net als liefdesrelaties, lastiger verlopen dan gedroomd. Overal waar mensen samenwerken heb je strubbelingen, strevers en malcontenten. Niemand wil bullebakken, tegelijk kom ik wel eens op plekken waarvan ik denk: hier mag de manager gerust wat strenger zijn. Koffieketens waar het personeel om 8.57 uur lijzig zegt: "kan u drie minuten buiten wachten, we zijn nog niet open". Bedrijven waar je eindeloos doorverbonden wordt om dan tuut-tuut-tuut te horen. Vaak zullen dat rotjobs zijn, maar evengoed is het soms te wijten aan een doorgeslagen cultuur van 'aangename werkvloer'. De nagel op de kop. In theorie zijn we daar volledig voor te vinden, zeker als werknemer. Maar als klant hebben we andere eisen. Toch? Inderdaad een complexe zaak. En ook weer een kwestie van aspectscheiding. Goede bedrijfsresultaten zijn altijd al belangrijk geweest. Het welbevinden van medewerkers is een aspect dat meer evolueert door de decennia, waardoor er geen duidelijk evenwicht is. Het heeft ook geen zin je af te vragen wat nu het belangrijkst is, bedrijfsresultaten of medewerkerswelzijn; ze zijn allebei belangrijk, en het is aan de CEO om een evenwicht te zoeken. Maar opnieuw: klopt het wel dat die CEO hier steken liet vallen door onaangepast gedrag? Is de getuigenis van een ex-werknemer die 20 jaar geleden 3 maanden in Plopsaland werkte wel relevant? Of zelfs maar betrouwbaar?

Opletten is het dus met de immer groeiende fanfare van mensen die komen zeggen hoe het op de werkvloer moet. Er zijn te veel sociologen die te weinig te doen hebben. De voorbije dagen zijn we overstelpt met 'welzijnsmanagers' die de definitie van een goede baas gaven. Niet langer is dat iemand die het vak kent en duidelijke opdrachten geeft. Dat is in feite net wél iemand die het vak kent en duidelijke opdrachten geeft, maar dat mag blijkbaar niet meer gezegd worden. Naast toxische positiviteit hebben we blijkbaar ook toxische negativiteit. Hij of zij moet ook verbondenheid creëren, een hecht team :-), maar tegelijk moet iedereen zichzelf kunnen zijn en ruimte krijgen, natuurlijk wel ondersteund in zijn eigen talenten en… Allemaal mooi, al begon ik me doorheen de ideale karakterschets af te vragen: hebben we het nog over een baas of over de animator bij Club Med? "Werknemers moeten het gevoel hebben dat ze iets terugkrijgen." Daar bestaat onder andere het salaris voor, zou je denken (toch wat simplistisch), maar dat is voor de welzijnsexperts een verwaarloosbaar detail (of een verworven recht). Bovenal zou je verwachten dat er ook wel eens een baas durft recht te staan, iemand die de soms hachelijke positie van loontrekkenden erkent, maar ook de ándere kant belicht. Altijd maar begrip hebben voor de zorgen van je werknemers. Plantrekkers bij wie 'de hond het dossier heeft opgegeten'. Hoofdkantoren in Amerika die zelf de handen niet vuilmaken, maar harde targets geven aan wie de lakens moet uitdelen (hier niet van toepassing). Dan is er nog een overheid die werken niet altijd aantrekkelijk maakt, enzovoort. Maar uit de hoek van de leidinggevenden blijft het stil. Macht lijkt iets om je voor te schamen, iets 'toxisch' dat om verschoning vraagt. De baas (m/v) als tandeloze tijger. Terwijl een tikje gevaar, naast de mooie schouderklopjes en de geruststelling, op de werkvloer zijn waarde kan hebben. De zeldzame flikkering van één hoektand.